2ο Βραβείο Γραπτού λόγου για τη Νικολίνα – Ειρήνη Λιάκου από τον Σύλλογο ΑμεΑ «Αλκυόνη»

Ο Σύλλογος «Αλκυόνη» είναι ένα φιλανθρωπικό σωματείο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, που εξειδικεύεται και δραστηριοποιείται στον χώρο των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες από τον Ιούλιο του 2003 στην πόλη της Ναυπάκτου, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή.

Εφέτος, ο Σύλλογος συμπληρώνει 20 χρόνια ζωής και έργου και με αφορμή το γεγονός αυτό, διοργανώνονται τον μήνα Νοέμβριο εορταστικές εκδηλώσεις που στόχο έχουν, αφενός να ευαισθητοποιήσουν την κοινωνία και τη μαθητική κοινότητα, αλλά και να αναδείξουν το σημαντικότατο έργο του Συλλόγου που διενεργείται όλα αυτά τα χρόνια, κάνοντας τη ζωή των ατόμων με αναπηρία πιο λειτουργική και ανθρώπινη.

Στις εκδηλώσεις, που πραγματοποιήθηκαν στο Εθνικό Παπαχαραλάμπειο Στάδιο της πόλης της Ναυπάκτου, έγιναν αγώνες ξιφασκίας και καλαθοσφαίρισης με αμαξίδια, ενώ ακολούθησαν και βραβεύσεις για τον μαθητικό διαγωνισμό ζωγραφικής, φωτογραφίας και κειμένου.

Οι μαθητές του Σχολείου μας συμμετείχαν ενεργά, αποδεικνύοντας τα βαθιά αισθήματά τους για τα άτομα με αναπηρία. Ανάμεσα σε αυτούς, η μαθήτριά μας Νικολίνα – Ειρήνη Λιάκου κατάφερε να διακριθεί στον διαγωνισμό γραπτού κειμένου, κατακτώντας το δεύτερο βραβείο με το έργο: ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ … (Χειμώνας 2003 – Φθινόπωρο 2023), ένα κείμενο με το οποίο προσπαθεί να ενεργοποιήσει τη νεολαία να μην κλείνει τα μάτια στην αναπηρία και να μην αντιμετωπίζει τους ανθρώπους αυτούς σαν ήρωες, αλλά ως απλούς ανθρώπους, γκρεμίζοντας τα τείχη, όπως έλεγε και ο Καβάφης.

Ο Σύλλογος Διδασκόντων, η Διεύθυνση Γυμνασίου – Λυκείου και η Διοίκηση του Σχολείου μας αισθάνονται υπερήφανοι και συγχαίρουν θερμά τη μαθήτρια για την επιτυχία, αλλά κυρίως για την ενσυναίσθησή της προς τον συνάνθρωπο!

Ακολουθεί το κείμενο:

ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ …

(Χειμώνας 2003-Φθινόπωρο 2023)

Όταν άκουσα ότι πρέπει να γράψω για την αναπηρία, ένα ερώτημα γυρόφερνε στο μυαλό μου: ”Πώς μιλά κάνεις για την αναπηρία σε 500 λέξεις; ”Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι για να μιλήσουμε για την αναπηρία πρέπει να την αποδεχτούμε … Πρέπει να γίνουμε η όραση, η ακοή, η κίνηση και η σκέψη των ανθρώπων αυτών … Γιατί μας θέλουν στο πλάι τους και όχι πίσω τους … Αναπηρία είναι η άρνησή μας να μιλάμε γι’ αυτή … Να μιλάμε για ”παιδιά με πέτρινα μάτια και παιδιά μ’ αλουμινένια πόδια, που ρολάρουν με τετράτροχες πολυθρόνες, στριγκλίζοντας στους καταθλιπτικούς διαδρόμους ευαγών ιδρυμάτων”* ….

Σε μια εποχή που όλοι μας και ιδιαίτερα οι νέοι, καλώς ή κακώς, χρησιμοποιούμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να επικοινωνήσουμε και να εκφραστούμε, σκέφτηκα ότι μια ανάρτησή μας σ’ αυτά έχει τη δύναμη να λειτουργήσει αποτελεσματικά και λυτρωτικά. Να βάλει ένα λιθαράκι για να αλλάξουμε τη στάση μας στην πράξη, να συνειδητοποιήσουμε αυτό που συμβαίνει και να πρωτοστατήσουμε σε δράσεις συλλογικού χαρακτήρα. Δεν χρειάζεται να αναζητάμε πια τις λίγες ηλιόλουστες μέρες του Γενάρη για να δημιουργήσουμε, όπως η «Αλκυόνη», αλλά πρέπει ο ήλιος να λούζει την κάθε μας μέρα ακόμη και την πιο άσχημη.

Με τη σκέψη πως θα ήταν καλό να καθιερωθεί εκτός από την «Ώρα της Γης» αλλά και η «Ώρα της Αναπηρίας» και με την ευχή να αναρτηθεί στους λογαριασμούς κοινωνικής δικτύωσης όλων των συμμαθητών μου την ίδια ώρα και μέρα και να αγκαλιαστεί με πολλά reposts σας παραθέτω το κείμενο:

Αναπηρία: Λέξη που συλλαβίζεται ψιθυριστά. Λέξη που προσπαθούμε να σβήσουμε από τη μνήμη μας και το λεξιλόγιό μας. Η αναπηρία είναι ο ”ελέφαντας στο δωμάτιο”. Κάθε φορά που αγνοούμε έναν συνάνθρωπό μας με αναπηρία, κλειδώνουμε για άλλη μια φορά την πόρτα του δωματίου, ώσπου φυλακίζουμε τη λέξη εκεί και τη θυμόμαστε στις παγκόσμιες μέρες και στα διάφορα συνέδρια … Όμως δεν συμβαίνει το ίδιο για τους συνανθρώπους μας που ζουν με την αναπηρία … Αυτοί κάθε μέρα ακούν τους ψιθύρους μας, βλέπουν τα γεμάτα οίκτο και αμηχανία βλέμματά μας και μας κοιτούν να τους προσπερνάμε … Είμαστε ο ”Καιάδας” τους … Κάθε φορά που δεν σεβόμαστε τα δικαιώματα ενός ανθρώπου με αναπηρία είναι σαν να σκοτώνουμε έναν Μπετόβεν, μια Φρίντα Κάλο ή έναν Στίβεν Χόκινγκ …. Δεν χρειάζονται προσπάθειες για ”ένταξη των ΑμεΑ στο κοινωνικό σύνολο”, όπως διακηρύσσουν οι διάφορες κυβερνήσεις … Χρειάζεται η θέλησή μας να ενταχθούμε σε έναν κόσμο του οποίου είναι και αυτοί μέρος … Μας καλούν να τους κοιτάξουμε, να τους μιλήσουμε χωρίς αποστροφή … Όχι σαν να είναι ήρωες αλλά …απλοί άνθρωποι… Μας καλούν να γκρεμίσουμε τα τείχη, όπως θα έλεγε ο Καβάφης !!!

Ήταν ένας εσωτερικός μονόλογος, με την ευχή να γίνει διάλογος! Ένας διάλογος γόνιμος και εποικοδομητικός ανάμεσα σε όλους μας. Η αναπηρία δεν είναι υπόθεση των παιδιών και των οικογενειών τους. Τα γκέτο δεν χωρούν στη δική μας εποχή και σκέψη!!

*Απόσπασμα από το ποίημα Θα σου μιλήσω του Άρη Ταστάνη για την αναπηρία. Ο Α. Ταστάνης έζησε στο αναπηρικό καροτσάκι από τα 22 του και αγωνίστηκε για τα κοινωνικά δικαιώματα.

Νικολίνα –Ειρήνη Λιάκου

Μαθήτρια «Σύγχρονων Εκπαιδευτηρίων Κοτρώνη»