Γιάννης Αδαμάκης: ισορροπία ανάμεσα στη μικροϊστορία και τη δημόσια ιστορία

Την Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2023, η ομάδα ««Δημοσιογραφική Πένα» του Δημοσιογραφικού Ομίλου των «Σύγχρονων Εκπαιδευτηρίων Κοτρώνη», πραγματοποίησαν την πρώτη τους συνέντευξη.

Είχαν τη μεγάλη χαρά και τιμή να γνωρίσουν από κοντά και να συνομιλήσουν με έναν από τους πιο καταξιωμένους σύγχρονους εικαστικούς, τον αξιότιμο κ. Γιάννη Αδαμάκη. Αφορμή υπήρξε η διοργάνωση της Έκθεσης «ΝΑΥΣ+ΠΗΓΝΥΜΙ» με δύο αφιερωματικά έργα, τη «Ναυμαχία» της Ναυπάκτου (1571) και την «Απελευθέρωση» της Ναυπάκτου (1829), τα οποία εντάσσονται στην εικαστική ιστορία τους τόπου μας.

Η έκθεση διοργανώθηκε από την Εφορεία Αρχαιοτήτων Αιτωλοακαρνανίας και Λευκάδος, τον Δήμο Ναυπακτίας και τα «Σύγχρονα Εκπαιδευτήρια Κοτρώνη» και εγκαινιάστηκε από την υπουργό Πολιτισμού κ. Λίνα Μενδώνη.

Λίγα λόγια για τον κ. Γιάννη Αδαμάκη…

Γεννημένος στις 26 Σεπτεμβρίου 1959 στον Πειραιά, ο κ. Γιάννης Αδαμάκης, ήδη από την παιδική του ηλικία έδειχνε την αγάπη του για τη ζωγραφική. Το ταλέντο που έχει θα το χαρακτηρίζαμε ως «έμφυτο», μιας και η δασκάλα του στο σχολείο τον έβαζε να ξαναζωγραφίσει τις ζωγραφιές που είχε κάνει στο σπίτι, καθώς δεν πίστευε ότι τις είχε δημιουργήσει ο ίδιος. Μετά την αποφοίτησή του από το σχολείο και την εισαγωγή του στο πανεπιστήμιο, στο 4ο έτος συνειδητοποίησε πως αυτό που πραγματικά τον εξέφραζε ήταν η ζωγραφική. Έτσι, συνδύασε τις σπουδές του στον τομέα της οικονομίας και της ζωγραφικής με την εισαγωγή του στη Σχολή Καλών Τεχνών, ώστε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα.

Παρατηρώντας τους πίνακές σας αντιλαμβανόμαστε πως στους περισσότερους, αν όχι σε όλους, επικρατεί το στοιχείο της θάλασσας. Υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος που προτιμάτε αυτό το φυσικό στοιχείο;

“Τα πλοία και οι θάλασσες είναι μία ενότητα έργων. Στα περισσότερα έργα μου απεικονίζω το πλοίο, το οποίο είναι ζωντανό. Κάθε πλοίο είναι μια ζωντανή ύπαρξη. Η αγάπη μου και η εμμονή μου για αυτά προκύπτει από το γεγονός ότι κατάγομαι από μία ναυτική οικογένεια με πατέρα ναυτικό. Ακόμα, η μητέρα μου προερχόταν από ένα ναυτικό νησί, τη Χίο, με αποτέλεσμα ο παππούς μου και οι θείοι μου να ασχολούνται με αυτό το επάγγελμα. Σε έναν από τους πίνακές μου μάλιστα, έχω ζωγραφίσει και τον παππού μου, μέσα από μια παλιά οικογενειακή φωτογραφία του Μεσοπολέμου. Ωστόσο δεν ζωγραφίζω μόνο καράβια”.

Υπήρχε περίοδος που ήσασταν πιεσμένος και σταματήσατε να ζωγραφίζετε;

‘‘Διάλειμμα δεν ήθελα να κάνω, υπήρχαν περίοδοι που ένιωθα κουρασμένος, όχι όμως από την ίδια τη ζωγραφική, αλλά λόγω υποχρεώσεων και υπερδραστηριοτήτων. Αυτό ήταν το μόνο που με είχε κουράσει. Για έναν ζωγράφο η πιο δύσκολη περίοδος είναι η περίοδος του απογαλακτισμού, δηλαδή όταν κάνει το πρώτο του έργο, στο εργαστήριο του, μόνος του, χωρίς να έχει κάποιον να του πει αν είναι ωραίο ή όχι, καθώς θα πρέπει ο ίδιος ο ζωγράφος να αποφασίσει αν το έργο έχει τελειώσει και τον ικανοποιεί’’.

Θέλετε οι πίνακές σας να δίνουν «τροφή για σκέψη» στο κοινό, δηλαδή, να μπαίνει κάποιος στη διαδικασία προβληματισμού και αναζήτησης ή να γίνεται άμεσα κατανοητό το περιεχόμενο και το νόημα τους;

“Το καλύτερο είναι το νόημα να είναι άμεσο. Η διαδικασία της ερμηνείας είναι μια διαδικασία, που αποδομεί στην πραγματικότητα τον καλλιτέχνη, δηλαδή τον καταστρέφει με κάποιον τρόπο. Όταν χάνει κάποιος τη χαρά, αυτό δεν είναι μόνο για το έργο. Εγώ αυτό το ένιωθα, όταν διάβαζα ένα ποίημα και μετά διάβαζα την ανάλυση. Μόλις τη διάβαζα, έχανα αμέσως τη χαρά, ό,τι είχα αποκομίσει από το ποίημα. Η πολλή ανάλυση αποδομεί την ποιότητα. Προτιμώ από τον θεατή την άμεση ανταπόκριση. Η τέχνη απευθύνεται σε μια συνολική αντίληψη του ανθρώπου, στην οποία υπάρχει και η λογική, αλλά και η συναισθηματική νοημοσύνη”.

Τι υλικά χρησιμοποιείτε στους πίνακές σας;

“Χρησιμοποιώ ακρυλικά. Λίγες φορές έχω κάνει έργα με λάδια. Τα ακρυλικά είναι χρώματα νερού που στεγνώνουν σχετικά γρήγορα, πράγμα ευνοϊκό, καθώς δουλεύω με πολλές λαζούρες”.

Τα έργα σας έχουν ταξιδέψει και στο εξωτερικό, Ρωσία, Γερμανία και Τουρκία. Πώς αισθάνεστε για αυτή σας την επιτυχία;

“Αυτή την επιτυχία δεν τη νιώθω. Όταν το ζει κανείς αυτό, το ζει σαν μια καθημερινότητα, σαν μια επιπλέον εμπειρία. Εγώ δεν το ζω σαν μια καταξίωση. Είχα, όμως, την ευκαιρία να γνωρίσω άλλους ανθρώπους, άλλες καταγωγές, άλλους δασκάλους και διαφορετικό τρόπο σκέψης. Το να κάνεις μια έκθεση στο εξωτερικό δεν είναι απαραίτητα μια μεγάλη επιτυχία. Μια μεγάλη επιτυχία μπορεί να γίνει εδώ, στον τόπο μας, στην Ελλάδα. Αυτό που με χαροποιούσε όμως στο εξωτερικό είναι οι εμπειρίες που αποκόμιζα από την κάθε έκθεση που έκανα”.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας έργο από αυτά που υπάρχουν τώρα σε αυτή την έκθεση; 

“Αν η ερώτηση αυτή μού γινόταν πριν από την έκθεση, θα σας έδινα μια διαφορετική απάντηση, καθώς αλλάζει ανάλογα με τις συνθήκες που βρίσκομαι. Εκ των υστέρων, αυτή τη στιγμή βλέπουμε 16 έργα από τα οποία  το αγαπημένο μου είναι η «Ναυμαχία» και αυτό έχει να κάνει με το ότι βρίσκομαι σε αυτή την έκθεση. Ούτε επειδή βρίσκομαι στη Ναύπακτο, ούτε επειδή βρίσκομαι στο Φετιχιέ τζαμί, αλλά έχει να κάνει με το τι κέρδισα εγώ από εκείνο το έργο, τα οποία είναι πράγματα για εμένα και τη δουλειά μου”.

Βλέπουμε ότι δύο έργα σας έχουν ως θέμα δύο ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία της πόλης μαςꓽ την Ναυμαχία του Lepanto, της οποίας την 452η επέτειο γιορτάζουμε σε λίγες ημέρες, αλλά και την απελευθέρωσή της από την οθωμανική κυριαρχία στις 18 Απριλίου 1829. Ποιο ήταν το κίνητρο σας;

“Πρώτα απ’ όλα, το κίνητρό μου ήταν το γεγονός ότι με κάλεσαν να εκθέσω τα έργα μου εδώ. Με κάλεσαν, γιατί ξέρουν ότι η δουλειά μου αφορά πλοία και θάλασσες και επειδή το θέμα της έκθεσης είναι «ΝΑΥΣ+ΠΗΓΝΥΜΙ», που σημαίνει «κατασκευάζω πλοία», δηλαδή η ετυμολογία της λέξης «ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ». Οπότε ο χώρος εδώ, τον οποίο, αν και έχω έρθει ξανά στην πόλη, δεν τον είχα επισκεφθεί, όταν ήρθα πριν λίγους μήνες, ξεχώρισα την ιστορικότητά του, που είναι ενέργεια στην ουσία, και αυτό ήταν ένα κίνητρο για να μπω μέσα στην ιστορία της πόλης. Τέτοιοι χώροι, λοιπόν, όπως οι αρχαιολογικοί και οι χώροι των μουσείων, έχουν μια αύρα”.

Ζωγραφίζετε με το μυαλό σας ή με την καρδιά σας;

“Προσπαθώ να απομονώνω το μυαλό μου όσο το δυνατόν περισσότερο, δηλαδή προσπαθώ να καταστέλλω την εκλογίκευση. Στα μαθητικά μας χρόνια αναγκαστικά μπαίνουμε σε μία διαδικασία εκλογίκευσης, καθώς καλούμαστε να μάθουμε πράγματα. Αλλά για να δημιουργήσεις ένα έργο πρέπει να ξεχάσεις τις γνώσεις που έχεις. Γνωρίζω πολλά πράγματα για τη σύνθεση χρωμάτων, αλλά όταν ζωγραφίζω θέλω να μην τα λαμβάνω υπόψη, καθώς το καλό έργο είναι το λάθος έργο. Το λάθος κάνει το έργο να ξεχωρίζει. Η ζωγραφική δεν είναι μία επιστήμη, αλλά μία διαφορετική προσέγγιση”.