Το ταξίδι μιας πρωταθλήτριας

Η διαδικτυακή συνέντευξη της Δημοσιογραφικής Ομάδας των «Σύγχρονων Εκπαιδευτηρίων Κοτρώνη» με την Εβίνα Μάλτση, μια από τις κορυφαίες μπασκετμπολίστριες που έχει αναδείξει η Ελλάδα, αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα την αθλήτρια-θρύλο που κατάφερε να γράψει ιστορία στο ελληνικό και διεθνές μπάσκετ. Με την καριέρα της να είναι γεμάτη από διακρίσεις και τίτλους, η κα Μάλτση μιλάει ανοιχτά για τις προκλήσεις που αντιμετώπισε, την εντυπωσιακή της πορεία και την αγάπη της για το άθλημα που την καθόρισε. Μέσα από τα λόγια της, αναδεικνύεται όχι μόνο το αγωνιστικό της πάθος, αλλά και η φιλοσοφία της για τη ζωή, καθώς μας συμβουλεύει να κυνηγάμε τα όνειρά μας με πείσμα και αφοσίωση, τονίζοντας πως με σκληρή δουλειά και επιμονή, κάθε στόχος μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Πρόκειται για μία γυναίκα-πρότυπο που συνεχίζει να εμπνέει και να δίνει ώθηση στο γυναικείο μπάσκετ και τον ελληνικό αθλητισμό.

Ας απολαύσουμε, λοιπόν, το ταξίδι που μας χαρίζεται.

Πώς γεννήθηκε η αγάπη σας για το μπάσκετ;

Η αγάπη μου για το μπάσκετ γεννήθηκε όταν ήμουν πάρα πολύ μικρή, γιατί τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια μου έπαιζαν μπάσκετ. Εγώ από τριών – τεσσάρων ετών είχα επαφή με τη μπάλα και αγαπούσα πάρα πολύ αυτό το άθλημα. Δεν το θυμάμαι να συμβαίνει, αλλά μου έχουν πει ότι από μικρή έπαιρνα τις μπάλες και πήγαινα στο γήπεδο. Εκεί, τους έβλεπα να παίζουν και ήθελα κι εγώ. Οπότε θεωρώ ότι τότε ξεκίνησε η αγάπη μου για το μπάσκετ, καθώς από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, με θυμάμαι με μία μπάλα μπάσκετ.

Πώς αισθάνεστε που σας αποκαλούν θηλυκό Νίκο Γκάλη; Νιώθετε τιμή που σας παρομοιάζουν με έναν μεγάλο θρύλο του μπάσκετ;

Ο Νίκος Γκάλης είναι το πρότυπό μου από το 1987. Τότε η εθνική ανδρών κέρδισε στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα για πρώτη φορά και είχε γίνει χαμός στην Ελλάδα με αυτή την επιτυχία. Ο Νίκος Γκάλης ήταν ο πρωταγωνιστής και για μένα αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα μου πρότυπα. Όταν λοιπόν, 25 χρόνια μετά, οι άνθρωποι θέλουν να  περιγράψουν το μέγεθός σου και σε συγκρίνουν με το πρότυπό σου, φυσικά αισθάνεσαι μεγάλη τιμή, αισθάνεσαι περήφανη ως ένα σημείο. Ωστόσο, εμένα με ενοχλεί που με παρομοιάζουν με μια ανδρική φιγούρα, παρόλο που είναι το πρότυπό μου και είναι πολύ σπουδαία αυτή η παρομοίωση, γιατί θεωρώ πως κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουμε να δίνουμε αίγλη στις γυναίκες μέσα από την αίγλη των ανδρών. Θα έπρεπε δηλαδή να μένουν στο όνομά μου και τελεία. Ωστόσο είναι τεράστια η παρομοίωση και καταλαβαίνω γιατί το κάνουν, αλλά δεν πιστεύω να παρομοίαζαν τον Δημήτρη Διαμαντίδη σήμερα με την Εβίνα Μάλτση. Για εμένα έχει σημασία να μη γίνεται αυτό ανάμεσα στα φύλα. Μου αρέσει και καταλαβαίνω τι προσπαθούν να κάνουν μέσα από αυτό και πόση αξία προσπαθούν να μου δώσουν, αλλά με ενοχλεί που ως γυναίκα πρέπει να πάρω αξία μέσα από ένα ανδρικό πρότυπο.

Για πολλούς ανθρώπους και ιδιαίτερα για τις γυναίκες που ασχολούνται με τον αθλητισμό, και ειδικότερα με το μπάσκετ, αποτελείτε αναμφισβήτητα ένα πρότυπο, ένα ίνδαλμα. Αισθάνεστε κάποιο είδος ευθύνης απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους;

Ναι, φυσικά, πολύ μεγάλη ευθύνη. Και εγώ μεγάλωσα έχοντας πρότυπα και ήθελα τα πρότυπά μου να μου δείχνουν τον δρόμο και να με καθοδηγούν, είτε είναι μέσα στο γήπεδο, έξω απ’ αυτό. Ακόμα και για το πώς μιλάω σήμερα μαζί σας. Να είμαι απλή, προσιτή, να έχω επικοινωνία. Θα μπορούσα να είμαι κάτι τελείως διαφορετικό και δεν θα μου άρεσε. Σίγουρα το αγκαλιάζω με πολύ μεγάλη ευθύνη. Θέλω να ανταποκρίνομαι απέναντι σε αυτό που καθένας βλέπει σε μένα. Δεν ξέρω τι μπορεί να θέλει, να μου μοιάσει, να του δείξω έναν δρόμο να ακολουθήσει, να του δώσω κουράγιο και να του πω μπορείς να τα καταφέρεις; Οπότε ναι, έτσι το αντιλαμβάνομαι.

Ποιο ήταν το πιο καθοριστικό σημείο στην καριέρα σας;

Πολύ δύσκολη ερώτηση. Νομίζω δεν ξέρω αν μπορώ να σου απαντήσω στο ποια είναι η πιο καθοριστική στιγμή στην καριέρα μου. Θα σου πω όμως, ότι πιο καθοριστική στιγμή στη ζωή μου, που έπαιξε ρόλο για την καριέρα μου, ήταν όταν ήμουν δεκάξι χρονών και ενώ ήμουν απλά ένα κορίτσι που έπαιζε μπάσκετ, επειδή μου άρεσε και γιατί περνούσα καλά, αλλά ταυτόχρονα ήμουν μαθήτρια, οπότε έπρεπε να δω τι θα κάνω με το διάβασμά μου και τα σχετικά, τότε προπονητής μου στην τοπική ομάδα της Γουμένισσας, που έπαιζα, μου είπε ότι θα μπορούσα, αν αφοσιωνόμουν στο μπάσκετ και αν δούλευα πολύ σκληρά, να παίξω στην εθνική ομάδα. Αυτό λοιπόν το θυμάμαι σαν μια πολύ καθοριστική στιγμή στη ζωή μου, γιατί τότε πήρα μια απόφαση με αυτό που άκουσα, ότι θα δεσμευτώ στο μπάσκετ και θα δουλέψω πάρα πολύ σκληρά για να καταφέρω να παίξω στην εθνική ομάδα κι αυτό στη συνέχεια καθόρισε όλη μου την καριέρα. Θυμάμαι ότι εκείνη τη μέρα έγινε ένα κλικ, το κοριτσάκι Εβίνα Μάλτση, που έπαιζε μπάσκετ για πλάκα και έδινε προτεραιότητα και σε άλλα πράγματα, τάχθηκε εντελώς στο μπάσκετ. Φρόντισε να κυνηγήσει κάποια όνειρα, όπως η εθνική ομάδα, να παίξει στο εξωτερικό, να πετύχει στις σπουδές της ακόμα και μέσα από το μπάσκετ. Οπότε αυτό θα σου έλεγα ότι ήταν η πιο καθοριστική στιγμή της ζωής μου, ίσως και της καριέρας μου.

Διαβάσαμε στο διαδίκτυο πως σας αποκαλούν «Greek killer». Θα θέλατε να μας πείτε από πού προέκυψε αυτό;

Λόγω του ότι ήμουν σουτέρ είχα τη δυνατότητα και την ικανότητα να βάζω αυτό που λέμε «μεγάλα τρίποντα». Τα μεγάλα τρίποντα είναι αυτά που καθορίζουν το αποτέλεσμα ή την εξέλιξη του αγώνα. Στις αρχές της καριέρας μου, που είχα φύγει στο εξωτερικό, επειδή πάρα πολλές φορές τύχαινε να βάλω ένα τελευταίο σουτ το οποίο τελείωνε το παιχνίδι, δηλαδή το έβαζα και κέρδιζε η ομάδα μου και επειδή ξαναλέω έπαιζα στο εξωτερικό και δεν μπορούσαν να με φωνάζουν δολοφόνο, γιατί δεν ήξεραν ελληνικά, μου είχαν κολλήσει το nickname «killer». Επειδή εγώ ήμουν πάρα πολύ περήφανη που ήμουν Ελληνίδα και έπαιζα στην εθνική ομάδα και ήθελα να αφήσω το στίγμα μου ως Ελληνίδα, κάθε φορά λοιπόν που γινόταν κάτι τέτοιο και με φωνάζαν όλοι «killer, killer, killer» εγώ φώναζα «I’m a Greek killer». Αυτό κάποια στιγμή πέρασε στη συνείδηση του κόσμου, οπότε έμεινε έτσι. Ήθελα να θυμούνται ότι ήμουν η Ελληνίδα παίκτρια που έκανε αυτό το πράγμα.

Ποια ήταν η προετοιμασία και τα συναισθήματά σας πριν από κάθε αγώνα;

Η προετοιμασία για κάθε αγώνα πολύς κόσμος νομίζει ότι είναι την ημέρα του αγώνα, πριν πάω στο γήπεδο. Κι εγώ πάρα πολλές φορές το νόμιζα αυτό, όταν ήμουν αθλήτρια, κατάλαβα όμως πολύ νωρίς ότι η προετοιμασία για έναν αγώνα ξεκινάει μια βδομάδα πριν περίπου ή ξεκινάει η προετοιμασία για τη σεζόν το καλοκαίρι. Άρα για μένα ήταν πάρα πολύ σημαντικό καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας, αν δηλαδή ο αγώνας ήταν Κυριακή για παράδειγμα, από τη Δευτέρα ξεκινούσα την προετοιμασία μου. Η προετοιμασία είναι σίγουρα σωματική, πρέπει να είσαι σε καλή φυσική κατάσταση και να αντέξεις να παίξεις καλή άμυνα, καλή επίθεση και όλα τα σχετικά. Σίγουρα χρειάζεται τακτική, τι θέλει ο προπονητής σου να παίξεις, σε ποια ώρα του αγώνα και ποιο είναι το σύστημα που θα βγάλεις και άλλα. Όμως ήταν και πολύ ψυχολογική. Έπρεπε να δω το παιχνίδι, να διαβάσω τις φάσεις, να μπορέσω να προβλέψω, να πάρω αποφάσεις, όσο γινόταν φυσικά. Να είμαι συγκεντρωμένη. Για παράδειγμα, αν εγώ την Κυριακή έπαιζα κόντρα με κάποιον, από την προηγούμενη Δευτέρα ξεκινούσα να σκέφτομαι πώς παίζει, τι πρέπει να προσέξω σε ό,τι τον αφορά, πώς πρέπει να παίξω απέναντί του, ποια είναι τα δυνατά μου σημεία, ποια είναι τα δυνατά του σημεία και τα έβαζα στην προπόνησή μου. Η προετοιμασία λοιπόν, ξεκινάει μέρες πριν και γίνεται και σωματικά και νοερά, οπότε όλο αυτό είναι το κομμάτι της προετοιμασίας. Έτσι, την ημέρα του αγώνα με βοηθούσε πάρα πολύ να ξέρω ότι έχω δουλέψει όλη την εβδομάδα και είμαι έτοιμη. Όταν αυτό το ήξερα, ακόμη και λίγο άγχος να είχα, ήταν αυτό το άγχος να ξεκινήσει ο αγώνας, γιατί ξέρω πάρα πολύ καλά τι πρέπει να κάνω και ξέρω πώς να το κάνω. Η δυσκολία πάντα υπήρχε όταν, για κάποιον λόγο μέσα στην εβδομάδα, δεν μπορούσα να είμαι πολύ καλά προετοιμασμένη. Είτε γιατί είχα κάποιον τραυματισμό, γιατί πάντα αυτό επηρέαζε το μυαλό μου, είτε γιατί πολλές φορές δεν κάνουμε την προπόνηση που θέλουμε και δεν είμαστε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας. Εκεί λοιπόν, προσπαθούσα να πατήσω πάλι στο «Το έχω κάνει πάρα πολλές φορές στη ζωή μου. Είμαι έτοιμη. Ξέρω τι πρέπει να κάνω, οπότε πρέπει να ηρεμήσω τον εαυτό μου και να πάρω αυτοπεποίθηση από αυτό που είμαι σίγουρη πως μπορώ να κάνω», το οποίο κάθε φορά έρχεται μέσα από την επανάληψη.

Να σας δώσω ένα παράδειγμα, το οποίο μου αρέσει πολύ να το δίνω. Όλες σας, όταν ξυπνάτε το πρωί, για να σηκωθείτε από το κρεβάτι δεν έχετε άγχος πώς θα περπατήσετε για να πάτε μέχρι το μπάνιο, ούτε να σκεφτείτε τι πρέπει να κάνετε. Και αυτό γίνεται γιατί από μωρά παιδιά το έχουμε κάνει εκατομμύρια φορές. Άρα η επανάληψη είναι αυτή που μας κάνει να νιώθουμε σίγουροι ότι μπορούμε να σηκωθούμε να περπατήσουμε και να μην πέσουμε. Το ίδιο πράγμα συμβαίνει σε όλους τους τομείς της ζωής μας, ακόμα και στο μπάσκετ. Όσο δηλαδή εγώ ήξερα ότι το έχω κάνει πάρα πολλές φορές, άρα είμαι εντάξει, είμαι έτοιμη, μπορώ να το ξανακάνω, μπορούσα να ηρεμήσω και τα συναισθήματά μου και να είμαι πιο αποδοτική.

Πώς διαχειριζόσασταν την πίεση σε κρίσιμες στιγμές των αγώνων;

Θα σου απαντήσω πολύ ειλικρινά. Μέχρι να γίνω 27 χρονών, και δεν έχει να κάνει με τον αριθμό που αναφέρω, αλλά έχει να κάνει με το πόσα χρόνια έπαιζα μπάσκετ, δηλαδή μέχρι να ωριμάσω λίγο «μπασκετικά», δεν μπορούσα να τη διαχειριστώ, γιατί δεν ήξερα πώς να τη διαχειριστώ. Πολλές φορές την πίεση σε έναν αγώνα μπορεί να τη δημιουργήσει ο εαυτός σου, μπορεί ο προπονητής σου, μπορεί η κερκίδα, το σκορ. Πάρα πολλά διαφορετικά πράγματα. Επομένως, δεν είχα όλη αυτή την εμπειρία ώστε να τη διαχειρίζομαι. Επειδή, όμως, με ενδιέφερε πάρα πολύ να βελτιώνομαι και να μάθω να τη διαχειρίζομαι, είχα αρχίσει να ψάχνω, να ρωτάω προπονητές, να ζητάω κατευθύνσεις, να παρακολουθώ αθλητές που θαύμαζα, να δω τι κάνουν αυτοί. Μετά λοιπόν από ένα σημείο που απέκτησα την εμπειρία να καταλαβαίνω τι συμβαίνει στον εαυτό μου από την εξωτερική πίεση που μου ασκείται θα σου πω τι έμαθα πως λειτουργεί για εμένα. Μιας και δεν είναι για όλους το ίδιο. Όταν αισθανόμουν κατά τη διάρκεια του αγώνα την πίεση να έρχεται, εγώ αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν να σταματήσω να σκέφτομαι και προσπαθούσα να λέω στον εαυτό μου «μην κοιτάς το σκορ, μην κοιτάς τον χρόνο, μη σκέφτεσαι την επόμενη φάση, προσπάθησε να είσαι χαλαρή, είναι παιχνίδι, είναι μπάσκετ, το κάνεις κάθε μέρα, άρα ξέρεις πώς να λειτουργήσεις, μη βάζεις περισσότερο άγχος στον εαυτό σου». Πολλές φορές μάλιστα μπορεί να τραγουδούσα εκείνη την ώρα ένα τραγούδι, γιατί ήθελα να πάρει από το μυαλό μου τη σκέψη και απλά να θυμηθώ τα λόγια. Έτσι κατάφερνα να ηρεμήσω και να μη σκέφτομαι τι θα γίνει. Με βοηθούσε να έχω λιγότερο άγχος.

Ποιες ήταν οι αντιδράσεις της οικογένειάς σας, όταν τους ανακοινώσατε πως θα ασχοληθείτε με το μπάσκετ;

Σε ηλικία 16 χρονών ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι θέλω να αφοσιωθώ στο μπάσκετ και μέχρι τότε ήταν ΟΚ. Αυτό γιατί πήγαινα ακόμα σχολείο, οπότε θεώρησαν ότι «ωραία η Εβίνα θα ασχολείται με κάτι που είναι καλό για αυτή και δεν θα θέλει να βγαίνει και να ξενυχτάει», δεν θα είχαν έννοιες. Στα 18 μου όμως, όταν τους είπα ότι θέλω να παίξω μπάσκετ επαγγελματικά και πως θέλω να κάνω μεταγραφή, να πάω σε μια μεγάλη ομάδα, σε μια άλλη πόλη της Ελλάδας, να βγω στο εξωτερικό και να παίξω μπάσκετ, καταλαβαίνεις ότι οι γονείς μου «φρίκαραν» λίγο. Μέχρι τότε δεν ήταν πολύ συνηθισμένο οι γυναίκες να κάνουν καριέρα μέσα από το μπάσκετ. Δεν υπήρχε επίσης αυτή η οικονομική ανταμοιβή, όπως στους άνδρες που μπορούν να λύσουν το πρόβλημα της ζωής τους. Συνεπώς, ανησύχησαν για το τι θα κάνω με τις σπουδές μου, τι δουλειά θα βρω, ότι αυτό είναι χόμπι και δεν μπορεί να γίνει δουλειά. Είχαμε μια ανησυχία έντονη στο σπίτι. Ήξεραν ότι είμαι πάρα πολύ πεισματάρα και ότι έχω πάρα πολύ πάθος, οπότε, όταν εγώ είπα ότι θέλω να το κάνω, γνώριζαν ότι είναι δύσκολο να με πάρουν από αυτό. Ευτυχώς, δεν μπήκαν εμπόδιο στον δρόμο μου, αλλά είχαν πάρα πολύ μεγάλη ανησυχία. Χρειάστηκε να δώσω πάρα πολλές μάχες για να τους πείσω και να τους ηρεμήσω ότι έχω πάρει τον σωστό δρόμο.

Μην ξεχνάς ότι εγώ αποφάσισα να μην σπουδάσω εκείνο το διάστημα, να μην βρω μια δουλειά, για να παίξω μπάσκετ. Και αν εγώ τραυματιζόμουν σε εκείνο το διάστημα, όλα τα άλλα θα είχαν πάει πίσω. Οπότε η ανησυχία των γονιών μου ήταν πάρα πολύ φυσιολογική. Δεν το καταλάβαινα τότε, αλλά τώρα το καταλαβαίνω. Όμως η απάντηση που έδινα τότε στον μπαμπά μου, που ανησυχούσε πολύ, ήταν «ότι ακόμα και αν αποτύχω, μην στενοχωριέσαι θα γυρίσω να σπουδάσω, να βρω μια δουλειά, θα τα καταφέρω». Και αν σήμερα κάποιος με ρωτούσε ποια θα ήταν η συμβουλή μου, θα ήταν «αν η καρδιά σου χτυπάει για κάτι πολύ δυνατά ακολούθησέ το». Ακόμη και αν αποτύχεις, μπορείς πάντα να ξεκινήσεις κάτι άλλο που ήταν δρομολογημένο. Ήταν λίγο δύσκολη περίοδος με τους γονείς μου να καταλάβουν, να το αποδεχθούν και να είναι ήσυχοι. Ακόμη και όταν έγινα επαγγελματίας παίκτρια και έπαιζα στο εξωτερικό, ο μπαμπάς μου μού έλεγε: «Ωραία και τι θα κάνεις, τι δουλειά θα κάνεις μετά, τι θα βρεις να κάνεις; Πρέπει να σπουδάσεις». Είχε πάντα αυτή την ανησυχία. Αλλά, στο τέλος νομίζω ότι ηρέμησαν, γιατί με είδαν να καταφέρνω τους στόχους μου, με αποτέλεσμα να μου δείξουν κι εκείνοι περισσότερη εμπιστοσύνη.

Πώς νιώθατε ως παίκτρια που εκπροσωπούσατε την πατρίδα μας στο εξωτερικό;

Γενικά, όπως είπα και πριν, το κομμάτι «Εθνική Ομάδα» για εμένα ήταν αυτό που με έκανε να χτυπήσει η καρδιά μου πάρα πολύ δυνατά. Ήταν ο λόγος που έπαιξα μπάσκετ. Θεωρούσα ότι το να παίξω στην Εθνική Ομάδα είναι η ύψιστη τιμή. Οπότε αισθανόμουν πάρα πολύ περήφανη, αλλά και μια τεράστια ευθύνη για άλλη μια φορά, γιατί εκπροσωπείς κάτι που είναι πολύ μεγαλύτερο από εσένα. Γιατί μπορεί άθελά μου ή ασυναίσθητα, όπως είπατε και εσείς, να αποτελούσα πρότυπο για άλλα κορίτσια. Αυτό που λέμε και είναι λίγο τετριμμένο, κουβαλάς στην πλάτη σου ένα ολόκληρο έθνος, καταλαβαίνετε πώς θέλω να το πω. Το κουβαλούσα με πάρα πολύ μεγάλη ευθύνη και πάρα πολύ μεγάλη υπερηφάνεια. Αυτά θα έλεγα ήταν τα δύο κύρια συναισθήματα που ένιωθα.

Η Greek Killer συναντά τον Greek Freak. Τα αδέρφια Αντεντοκούμπο έχουν δημιουργήσει την Antetokounbros Academy και είστε η επικεφαλής προπονήτρια. Πώς αισθάνεστε που είστε μέλος αυτής της τόσο σημαντικής Ακαδημίας;

Αισθάνομαι πάρα πολύ ωραία. Όταν μου έγινε η προσέγγιση για τη συνεργασία μας, αισθάνθηκα ότι ήταν πάρα πολύ μεγάλη τιμή και αυτό, γιατί πέρα από την μπασκετική μου πορεία, αναγνωρίστηκαν στοιχεία του χαρακτήρα και του ύφους μου. Οπότε για μένα ήταν μια άτυπη αναγνώριση. Αισθάνθηκα ότι ήταν πάρα πολύ σημαντικό αυτό που γίνεται, πως ήταν τεράστια τιμή στο πρόσωπό μου. Αισθάνθηκα ότι τα ιδανικά της οικογένειας και όλα αυτά που θέλουν να πετύχουν μέσα από αυτή την ακαδημία, πατάνε πάνω στις δικές μου αξίες. Επομένως, υπάρχει απίστευτη ταύτιση και ήταν για μένα πολύ σημαντικό το να αποτελώ κομμάτι αυτής προσπάθειας. Είναι πολύ μεγάλη η ευθύνη. Ο κόσμος μπορεί να σε τιμά με την αναγνώριση, είτε με την επιβράβευση, είτε με ρόλους που σου αναθέτει. Πιστεύει ότι μπορείς να τα καταφέρεις, οπότε αυτό είναι πολύ τιμητικό και αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου. Χαίρεσαι, όταν κάποιος σου λέει ότι κάτι έκανες καλά και πιστεύουμε σε σένα. Από την άλλη όμως, όταν μπαίνεις σε ένα τόσο τεράστιο πρόγραμμα, όπως και τα άλλα που είπαμε πριν, το να εκπροσωπείς τη χώρα σου στο εξωτερικό, το να πρέπει να ανταποκριθείς σε διάφορες προσδοκίες, έχει μια πολύ μεγάλη ευθύνη την οποία όμως, επειδή τη λέω και την ξαναλέω, δεν θέλω να την πάρετε σαν κάτι αρνητικό. Η ανάληψη της ευθύνης των πραγμάτων πολλές φορές είναι αυτή που μας κάνει να προσπαθούμε να γινόμαστε καλύτεροι. Για εμένα, αυτό είναι κάτι που με τρέφει, οπότε μπαίνω με χαρά στο να έχω αυτή την ευθύνη για να γίνω καλύτερη μέσα από αυτό και να μπορέσω να φέρω εις πέρας το έργο που δεν είναι δικό μου, αλλά κάποιου ανώτερου. Τώρα όσον αφορά τον Greek Freak, επειδή μιλάμε με μπασκετικούς όρους, όπως κάθε παιδάκι θαυμάζει τον Γιάννη έτσι και εγώ. Παρόλο που δεν είμαι παιδάκι, τον θαυμάζω απεριόριστα και χάρηκα πάρα πολύ που τον γνώρισα και που έχω την τιμή να συνεργάζομαι μαζί του.

Τέλος, ποια «χρυσή» συμβουλή θα δίνατε στον νεότερο εαυτό σας;

Νομίζω ότι στο νεότερο εαυτό μου θα έλεγα πάλι αυτό που έλεγα πάντα και αυτό που λέω ακόμα και τώρα, είναι “Ακολούθα τα όνειρά σου, μην εγκαταλείψεις τα όνειρά σου! Γιατί όταν οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τα όνειρά τους ουσιαστικά  χάνουν τον εαυτό τους. Δεν πειράζει αν χάσεις ή αν αποτύχεις, δεν πειράζει καθόλου”. Ειλικρινά όσο δύσκολο και αν είναι ή αν ακούγεται δεν έχει καμία σημασία και ίσως αυτό που δεν κατάφερα να κάνω και θα το έλεγα σήμερα στον εαυτό μου, είναι «μην ξεχνάς να απολαύσεις την διαδρομή». Και αυτό θα έλεγα και σε εσάς, ό,τι και να κάνετε, να απολαμβάνετε το ταξίδι, έχει πολύ μεγάλη σημασία. Πολλές φορές βάζουμε έναν στόχο και κοιτάμε το τελικό αποτέλεσμα που είναι ο προορισμός και μπαίνουμε σε μια κούρσα που τρέχουμε καθημερινά για να το πετύχουμε, αλλά ξεχνάμε να απολαύσουμε τη διαδρομή και η διαδρομή είναι πραγματικά αυτό που αξίζει. Είναι αυτή που αφήνει κάτι μέσα μας και ουσιαστικά μας αλλάζει. Αυτό νομίζω θα έλεγα στη μικρή Εβίνα: “Να απολαύσεις τη διαδρομή, να απολαύσεις το ταξίδι”.